Van "Segn og Soge" - Geschreven voor Sande Sogelag (nr. 15 1991)

(Het artikel over Storholmen is geschreven in 1974. In de bijgevoegde brief zegt Krohn Brekke dat het meestal een concept is om te tellen en vraagt dat het zo nodig wordt herschreven. Maar het wordt voornamelijk gereproduceerd zoals het afkomstig was van Brekke's hand. Hij stierf 9 mei 1976.)

Wanneer oudere mensen vandaag Storholmen passeren op een mooie zomeravond op weg naar buiten tussen de eilandjes om, indien mogelijk, gekookte vis te halen, denkt men met een zeker verdriet terug aan wat voor leven en beweging er in hun jeugd was. Tegenwoordig zijn veel huizen leeg en doen ze denken aan wat ooit was.

De oude handelsstad Storholmen is een van de vele langs de kust die de dood van de lagnaden moest ondergaan ten gunste van gemakkelijkere levensomstandigheden. Ja, de voorwaarden op die manier zijn waarschijnlijk gemakkelijker, maar als we om die reden een meer gesloten volk zijn, kunnen er twee meningen over zijn.

In 1880 mocht Gerhard Chr. Brekke uit Kvamsøy een stuk buitenveld kopen aan de oostkant van Storholmen, op een steenworp afstand van het zuiden van Kvamsøy. Mensen hier in de buurt begrepen weinig van wat hij bedoelde door op een kaal eilandje te gaan zitten waar nog nooit iemand had gewoond. Maar Gerhard had er waarschijnlijk zijn mening over en rekende erop dat de zee in die tijd rijksweg nummer één was.

Hij begon direct met het bouwen van een zeemagazijn op drie hoogtes. Naast het zoutplan voor vis en haring was er in het eerste tijdperk een winkel, bakkerij en ruimte voor eigen huisvesting. Daarnaast richtte hij in de tweede en derde heuvels verschillende kamers in voor vissers die in de winter gingen vissen. Ze kregen ook een plan om de kabeljauw tegen bijzonder redelijke voorwaarden te zouten.

​

​